θα ήθελα απόψε να είσαι εδώ.

Δεν ξέρω καν γιατί γράφω,ίσως για να ξεσπάσω.Βλέπεις γέμισα τον εαυτό μου ενοχές που το έκανα σε εσένα τόσο καιρό.Ίσως ποτέ να μην δεις τα συναισθήματα που εκφράζω αυτόν τον καιρό εδώ μέσα,άμα τα δεις κάποτε να ξέρεις ότι εδώ μέσα κρύβεται όλη μου η καρδιά,όλο μου το είναι.

Δεν ξέρω τι με πιάνει τα βράδια,το πρωί είμαι μια χαρά,δεν σε σκέφτομαι.Το βράδυ όμως πονάω,δεν πρέπει έτσι;Παραμυθιάζω τον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα έρθεις και θα μου μιλήσεις ή καλύτερα θα με βουτήξεις και θα μου πεις   'μωρό μου γάματα όλα,εμείς είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε μαζί.'αλλά όπως είπα και πριν παραμυθιάζομαι γιατί αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει.

Ίσως αν πήγαινα 4-5 μήνες πίσω να πίστευα ότι θα το κάνεις,σε ξέρω καλά άραγε;
Τι έγινε; Δεν έχεις πια τα κότσια να με αρπάξεις και να μου πεις πως είμαι η ζωή σου όλη;